1.
Παγιδευμένη στη βορειοδυτική πλευρά της πηξίδας! Και στη συννεφιά, ο οδηγός, η ίδια η θαλασσοταραχή. Για αλλού πήγες, αλλού κινήθηκες και αλλού έφτασες.
Μα δεν είναι ζωή αυτή. Ή και είναι. Φαινομενικά τουλάχιστον.
Άραγε, ξέρεις πώς είναι να μπερδεύεις τον ουρανό με την θάλασσα;
2.
Τρίημερο βροχής στο μικρό χωριό. Η γιαγιάκα τρέχει,βιαστηκά και ατσούμπαλα,να μαζέψει την μπουγάδα. Και γιατί μωρή γριά να την μαζέψεις. Άστην εκεί που είναι. Το πολύ πολύ να βγεις και'συ, δίπλα της, να καθίσεις, εκεί έξω. Μη το πεις του αντρός σου. Ούτε του γιού σου. Γριά. Ψιτ. Μαλάκες είναι. Σε καταπιέζουν. Τριήμερο αλήθειας στο μικρό χωριό. Και εν τέλει τριήμερο κενής απλώστρας.
3.
Η βροχή καταστείλει τους παροχούς της σύνδεσης και του ρεύματος. Σε βάζει σε μια κατάσταση αντιμετώπισης της σιωπής. Δεν ακούς, δεν βλέπεις. Οι ασχολίες σου οι εξείς, ο ήχος από τα σπίρτα,μόλις τρίψουν με πάθος το μονάκριβο κουτάκι τους, οι γείτονες που φωνάζουν, ο τρελαμένος χορός της φλόγας από τα κεριά, η αίσθηση του δωματιού να μεγαλώνει, μα να μη σε πλακώνει. εσύ, μόνος. έρημος. απλός. αληθινός. Εσύ και η βροχή. Αντιμέτωποι σε μια χαμένη μάχη.
4.
Όταν βρέχει, μια βόλτα στη γειτονική πόλη να βγεις θα καταλάβεις, οι άνθρωποι πανικοβάλλονται. Μπαίνουν κάτω από υπόστεγα, κρατάνε σφικτά πάνω από τα κεφάλια τους τις σακούλες από το public, (ναι αυτές οι οποίες κρύβουν μέσα κάποιο άχρηστο gadget), πατάνε προσεκτικά, πάνω στα στεγνά σημεία του δρόμου. Τρέχουν, γελάνε αμήχανα, γυρνάνε σπίτια τους και πιστεύουν πως σίγουρα αρρώστησαν. "Μουνί έγινα." "Ε γαμώ το χριστό του για κωλόβροχο" Συνήθεις φράσεις που θα ακούσεις. Οι άνθρωπο της πόλης, βλέπουν την βροχή, σαν επιβεβαίωση του γκρίζου, σα να ξεχύνονται από τους ουρανούς,σε υγρή μορφή, όλα τους τα χαμένα δευτερόλεπτα.
Και πάντα, υπάρχει και αυτός. Ο άγνωστος τρελαμένος. Γυμνός, να διασχίζει τους πέτρινους δρόμους. Με αργό βήμα. Να νοιώθει ολόκληρο το πέλμα του ποδιού του, κάθε κύτταρο του, να αισθάνεται την αίσθηση. Βαθειά. Και ας πατάει όλα τα σκατά του πεζοδρόμου. Δεν τον ενδιαφέρει. Χέστηκε. Κλείνει τα μάτια του. Και περπατάει. Αναπηδάει. Περπατάει με το ένα πόδι. Χοροπηδάει. Τρέχει. Σέρνεται. Προσπαθεί να ακούσει τα πλακάκια. Να χορέσει τη βροχή στο στόμα του. Να την φτύσει. Και συνήθως, τον βρίσκεις να μουρμουρίζει διαρκώς:
"Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική"
Παγιδευμένη στη βορειοδυτική πλευρά της πηξίδας! Και στη συννεφιά, ο οδηγός, η ίδια η θαλασσοταραχή. Για αλλού πήγες, αλλού κινήθηκες και αλλού έφτασες.
Μα δεν είναι ζωή αυτή. Ή και είναι. Φαινομενικά τουλάχιστον.
Άραγε, ξέρεις πώς είναι να μπερδεύεις τον ουρανό με την θάλασσα;
2.
Τρίημερο βροχής στο μικρό χωριό. Η γιαγιάκα τρέχει,βιαστηκά και ατσούμπαλα,να μαζέψει την μπουγάδα. Και γιατί μωρή γριά να την μαζέψεις. Άστην εκεί που είναι. Το πολύ πολύ να βγεις και'συ, δίπλα της, να καθίσεις, εκεί έξω. Μη το πεις του αντρός σου. Ούτε του γιού σου. Γριά. Ψιτ. Μαλάκες είναι. Σε καταπιέζουν. Τριήμερο αλήθειας στο μικρό χωριό. Και εν τέλει τριήμερο κενής απλώστρας.
3.
Η βροχή καταστείλει τους παροχούς της σύνδεσης και του ρεύματος. Σε βάζει σε μια κατάσταση αντιμετώπισης της σιωπής. Δεν ακούς, δεν βλέπεις. Οι ασχολίες σου οι εξείς, ο ήχος από τα σπίρτα,μόλις τρίψουν με πάθος το μονάκριβο κουτάκι τους, οι γείτονες που φωνάζουν, ο τρελαμένος χορός της φλόγας από τα κεριά, η αίσθηση του δωματιού να μεγαλώνει, μα να μη σε πλακώνει. εσύ, μόνος. έρημος. απλός. αληθινός. Εσύ και η βροχή. Αντιμέτωποι σε μια χαμένη μάχη.
4.
Όταν βρέχει, μια βόλτα στη γειτονική πόλη να βγεις θα καταλάβεις, οι άνθρωποι πανικοβάλλονται. Μπαίνουν κάτω από υπόστεγα, κρατάνε σφικτά πάνω από τα κεφάλια τους τις σακούλες από το public, (ναι αυτές οι οποίες κρύβουν μέσα κάποιο άχρηστο gadget), πατάνε προσεκτικά, πάνω στα στεγνά σημεία του δρόμου. Τρέχουν, γελάνε αμήχανα, γυρνάνε σπίτια τους και πιστεύουν πως σίγουρα αρρώστησαν. "Μουνί έγινα." "Ε γαμώ το χριστό του για κωλόβροχο" Συνήθεις φράσεις που θα ακούσεις. Οι άνθρωπο της πόλης, βλέπουν την βροχή, σαν επιβεβαίωση του γκρίζου, σα να ξεχύνονται από τους ουρανούς,σε υγρή μορφή, όλα τους τα χαμένα δευτερόλεπτα.
Και πάντα, υπάρχει και αυτός. Ο άγνωστος τρελαμένος. Γυμνός, να διασχίζει τους πέτρινους δρόμους. Με αργό βήμα. Να νοιώθει ολόκληρο το πέλμα του ποδιού του, κάθε κύτταρο του, να αισθάνεται την αίσθηση. Βαθειά. Και ας πατάει όλα τα σκατά του πεζοδρόμου. Δεν τον ενδιαφέρει. Χέστηκε. Κλείνει τα μάτια του. Και περπατάει. Αναπηδάει. Περπατάει με το ένα πόδι. Χοροπηδάει. Τρέχει. Σέρνεται. Προσπαθεί να ακούσει τα πλακάκια. Να χορέσει τη βροχή στο στόμα του. Να την φτύσει. Και συνήθως, τον βρίσκεις να μουρμουρίζει διαρκώς:
"Και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πες τα