σημείωμα #2

Για αυτούς που ξέχασαν τι σημαίνει ποίηση,
για εκείνους που δεν γνώρισαν τον τρόπο,
για εκείνους που νοιώσαν άβολα στη σιωπή,
για τους νεκρούς,
για τους μάρτυρες,
για τους ξυπόλητους επαίτες
για αυτούς που περιμένουν την λαική αγορά για να ψωνίσουν
και για εκείνους που νοιώθουν πιο άνετα στην απρόσωπη κατάρα του σούπερμαρκετ.
Για τους αντιφασίστες, και για τους αιτούντες καλύτερων συνθηκών εργασίας.
Για τους συνδυκαλιστές και για τους αμνήμονες,
για τους μελαγχολικούς και τους εξεγερμένους των σαββάτων.
Για εκείνους που σύσσωμοι συμφώνησαν στην καλύτερη ζωή χωρίς το ίντερνετ
για τους εξαρτημένους από ουσίες,
από ανθρώπους
και από ιδέες.
Για τους βαρεμένους και για τους βρωμιάριδες.
Για τον εαυτό μου, και για'σένα,
για την μικρότητα μου και για το απύθμενο μεγαλείο μου,
για τη μητέρα μου,
την πάσχουσα από άγχος και τρόμο,
για εκείνους που δεν ήρθαν ποτέ,
για τους άλλους, που ήρθαν νωρίτερα και οι πόρτες ήταν γκρεμισμένες,
και για όσους δε με περίμεναν να φτάσω.
Για τους επαναστατημένους,
για τους εγκλωβισμένους στη πείνα, στη γραφειοκρατία,
στη μιζέρια,
στον διαρκή εκτοπισμό τους.


Ας είναι ασήκωτο και βαρύ, το χώμα που θα μας σκεπάσει.